Ik haat dat je zo mooi bent

Ik heb het altijd al gehaat. Ik kan het niet helpen. Ik haat het als mensen mooi zijn. Ik haat hoe ze alle aandacht opeisen, hoe iedereen naar ze kijkt, hoe iedereen ze leuk vindt. Ik haat hoe ze zo zelfverzekerd over zichzelf kunnen zijn.
Ik ben niet jaloers, dat zweer ik. Ik zou gewoon willen dat ik ook zo mooi kon zijn.
Ik herinner me dat ik op de middelbare school zat en de populaire meiden haatte. Ze waren altijd zo mooi, zo perfect. Ze hadden het allemaal: het haar, de kleren, de vrienden. En ik? Ik was gewoon een muis. Niemand keek naar mij.
Ik heb een vriendin, Sophia Bush, die mooi is. Maar ze is niet alleen mooi, ze is ook aardig en intelligent en grappig. En ik kan het niet helpen dat ik van haar hou, ondanks het feit dat ze zo mooi is.
Op een dag liepen we door het park en er kwam een groep jongens naar ons toe. Ze begonnen met Sophia te flirten en ik kon het niet help, ik werd jaloers. Ik voelde dat stekende gevoel van haat weer opkomen.
Maar toen zei Sophia iets dat me heeft doen omdraaien. Ze zei: "Ik haat het dat je zo mooi bent."
Ik was verbaasd. "Waarom zou je dat haten?" vroeg ik.
"Omdat het oneerlijk is," zei ze. "Mensen behandelen me anders omdat ik mooi ben. Ze verwachten dingen van me. En ik ben het zat."
Ik realiseerde me dat Sophia gelijk had. Mooi zijn is niet altijd zo geweldig als het lijkt. Er komt een grote druk bij kijken. En het kan moeilijk zijn om jezelf te zijn als iedereen je beoordeelt op je uiterlijk.
Ik heb nog steeds momenten dat ik Sophia haat omdat ze zo mooi is. Maar ik probeer me eroverheen te zetten. Ik probeer me te concentreren op de goede dingen aan haar, en niet op haar uiterlijk.
En ik heb geleerd om mezelf wat meer te waarderen. Ik ben misschien niet de mooiste persoon ter wereld, maar ik ben aardig en intelligent en grappig. En dat is genoeg.
Dus als je ooit het gevoel hebt dat je iemand haat omdat diegene zo mooi is, onthoud dan dit: schoonheid is maar tijdelijk. Het is de innerlijke schoonheid die telt.