Καραφωτησ/b

Καραφωτησ... η λέξη και μόνο σε μεταφέρει πίσω στα ανέμελα παιδικά χρόνια, τότε που οι παρέες στον δρόμο ξεκινούσαν από το πρωί και τελείωναν αργά το βράδυ. Δεν υπήρχαν υποχρεώσεις, ούτε σκοτούρες, η μέρα ήταν όλη μπροστά σου για παιχνίδι και γέλιο. Ένα ποδήλατο, μια μπάλα, ακόμα και καπάκια από μπουκάλια αρκούσαν για να στηθεί ένα ολόκληρο τουρνουά.
Στα πιτσιρίκια της σημερινής εποχής, με τα τάμπλετ στα χέρια και τα ακουστικά στα αυτιά, ο καραφωτησ ακούγεται σαν κάτι εξωγήινο. Πώς γίνεται να παίζεις με ένα καπάκι; Ε, γινόταν κάποτε, και μάλιστα με μεγάλο πάθος!
Υπήρχαν δύο βασικοί τρόποι παιχνιδιού. Ο πρώτος, πιο απλός, ήταν να τοποθετηθεί το καπάκι σε μια σχεδόν επίπεδη επιφάνεια και με μια σπρωξιά να το στείλεις όσο πιο μακριά γίνεται. Μέτραγες τη διαδρομή και περίμενες το δικό σου καπάκι να σημειώσει μεγαλύτερη επίδοση από τους αντιπάλους σου. Εναλλακτικά, έσκαβες δυο λάκκους σε κάποια απόσταση και ο στόχος ήταν να προσγειώσεις το καπάκι σου στον άλλον λάκκο. Δεν ήταν τόσο εύκολο όσο ακουγόταν, έπρεπε να υπολογίσεις καλά την απόσταση και τη δύναμη.
Ο δεύτερος τρόπος, πιο σύνθετος αλλά και συναρπαστικός, ήταν οι καραφωτομαχίες. Για αυτό το παιχνίδι χρειαζόσουν τουλάχιστον τρία καπάκια. Τα δυο αποτελούσαν το κανόνι και το τρίτο ήταν ο στόχος. Το κανόνι έπρεπε να στηθεί σωστά, σε σχήμα τριγώνου, ώστε όταν το σπρώχνεις να εξασφαλίζεται η σταθερότητα. Το καπάκι που ήταν ο στόχος μπήκε ανάμεσα στα δύο άλλα και στη συνέχεια το τρίτο καπάκι τοποθετούνταν από πιο μακριά και χρησίμευε ως σφαίρα. Χτυπώντας το πρώτο καπάκι, αυτό έπρεπε να στείλει το δεύτερο με δύναμη στον στόχο. Αν ο στόχος πετύχαινε να αποκρούσει την επίθεση, τότε ήταν η σειρά του να γίνει σφαίρα.
Οι καραφωτομαχίες γίνονταν πραγματικά σκληρές, με τα καπάκια να εκτοξεύονται με ταχύτητα προς τον στόχο, προσπαθώντας να πετύχουν μια χαριστική βολή. Ο νικητής ήταν εκείνος που κατάφερνε να αποκρούσει τις περισσότερες επιθέσεις των αντιπάλων του.

Οι ώρες περνούσαν ξέγνοιαστα με τον καραφωτη. Γελούσαμε, φωνάζαμε, τσακωνόμασταν, αλλά δεν κρατούσαμε ποτέ κακία. Ήταν μια αθώα εποχή, γεμάτη χαρά και αμέριμνη διασκέδαση. Τώρα, που το σκέφτομαι, ο καραφωτησ δεν ήταν απλά ένα παιχνίδι. Ήταν ο συνδετικός κρίκος της παρέας, η αφορμή για να μαζευτούμε και να μοιραστούμε μοναδικές στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στην καρδιά μας.

Σε μια εποχή όπου η τεχνολογία έχει κατακλύσει τις ζωές μας, ίσως είναι καλό να θυμηθούμε τη μαγεία των απλών πραγμάτων. Να πάρουμε ξανά στα χέρια μας ένα καπάκι και να το μετατρέψουμε σε δικό μας «παιχνίδι». Να ζήσουμε ξανά την αθωότητα και την ανεμελιά των παιδικών μας χρόνων.